Oczary to krzewy bardzo silnie rosnące, wyróżniają się okresem kwitnienia – luty. Zdarza się, że gałązki są pokryte lodem, szronem czy śniegiem. W takich okolicznościach wybijają się frędzelkowe pręciki i płatki o żółtym i ciemnoczerwonym kolorze.
Liście również się wyróżniają. Przebarwiają się pełną paletą barw i tworzą niesamowity klimat. Sam liść jest gruby, sztywny i wręcz skórzany. Przy niespotykanej kolorystyce roślina jest w stanie zaciekawić każdego.
Ostrokrzew jest zimozielony i ma lśniące, skórzane i kolczaste liście. Sama roślina jest odporna na mróz, a zimę najlepiej znosi na stanowisku ocienionym, żyznych i wilgotnych glebach.
Ognik również jest zimozielony, jednak z żółtymi, pomarańczowymi lub czerwonymi owocami. Często utrzymują się na krzewie przez całą zimę. Nie lubi stanowiska wietrznego, które nie jest osłonięte zimą, ponieważ roślina może przemarzać. Ognik jest bujnym krzakiem z białymi i miododajnymi kwiatami. Na przełomie jesieni i zimy żywy kolor ognika ożywia otoczenie.
Z kolei wierzby są bogatym materiałem żywopłotowym lub wolnostojącym. Mają różny pokrój, najlepiej nadają się na podmokłe i wilgotne miejsca. Interesującą rośliną jest hakuro–nishiki, która występuje w formie krzewu i drzewka "szczepionego na pniu". Jej wysokość to około 1,2 metra. Roślina jest często przycinana w formie kuli i tworzy piękne, kolorowe młode przyrosty. Może sprawiać wrażenie, jakby kwitła. Hakuro–nishiki nie wymaga żadnej opieki. Dostęp do wilgoci i częste formowanie przełoży się na ładny efekt końcowy.
Wierzba babilońska toleruje każdą, w miarę wilgotną glebę. Lepiej sadzić ją w osłoniętych miejscach, ponieważ nie jest za bardzo odporna na mróz. Ze względu na swój ciekawy i dosłownie pokręcony pokrój gałęzi i efektownie powywijane liście najlepiej prezentuje się w pojedynczych nasadzeniach w widocznym miejscu.
Kolejna na liście jest wierzba Iwa, jako drzewko szczepione na pniu. Kwitnie wczesną wiosną, a dzięki swoim baziom (kotkom), jest wykorzystywana jako ozdoba na święta wielkanocne. Przy okazji jest to najlepszy okres na jej przycinanie. Robimy to krótko "na grzybka". Po kwitnieniu gałęzie wierzby bardzo szybko nabierają długości, ponieważ roślina się rozwija. Formy szczepione na pniu nie są wysokie, ponieważ szczep to ogranicza. Za to korona rośliny rozszerza się i zagęszcza, tworząc piękny parasol.
Inną rolę pełni wierzba całolistna płożąca, która jest niskim krzewem – do około 60 centymetrów. Tworzy się z niej gęstą i kulistą roślinę. Liście przebarwiają się bardzo podobnie jak hakuro–nishiki. Wierzba efektownie prezentuje się przy oczkach wodnych i skalniakach.
W ramach ciekawostki można potraktować gruszę wierzbolistną. Jak sama nazwa wskazuje, jest to gatunek gruszy, choć na pierwszy rzut oka można pomylić ją z wierzbą. Owocowanie wywołuje dość zaskakujący efekt, ponieważ z podłużnych i szaroniebieskich listków wyrastają małe, niejadalne gruszki. Kwietnie dużą liczbą białych i drobnych kwiatów. Jej wysokość to około 5 metrów, grusza w przeciwieństwie do wierzby jest wytrzymała na suszę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz